Θυμάμαι κάποτε διάβασα στα περίφημα "άρθρα στην ελευθεροτυπία" του λαογράφου Η. Πετρόπουλου πως ο ποιητής γράφει στη γλώσσα του, η οποιαδήποτε μετάφραση αλλοιώνεται και χάνει...
Παραθέτω το ποίημα όπως δημοσιευτηκε, χωρίς να προσπαθήσω να το μεταφράσω προκειμένου να το φέρω στα "μέτρα μας".
Το ποίημα αυτό ειναι για εκείνον, που ποτέ δεν θέλησε να γίνει ένας επώνυμος ακτιβιστής, ως "ανώνυμος στρατιώτης", έδωσε φως στα σκοτεινά κελιά, σχεδίασε τον ανθρώπινο πόνο, προκειμένου να μας φέρει πιο κοντά και αρνείται κάθε μορφή καταπίεσης. Για εσένα που "δεν έχεις όνομα" όμως έχεις ψυχή. Το ποίημα αυτό αφιερώνεται σε έναν αληθινό άνθρωπο, που αγαπούσα και αγαπώ, στον άνθρωπο χωρίς όνομα, στον "άνθρωπο"...
Παραθέτω το ποίημα όπως δημοσιευτηκε, χωρίς να προσπαθήσω να το μεταφράσω προκειμένου να το φέρω στα "μέτρα μας".
Το ποίημα αυτό ειναι για εκείνον, που ποτέ δεν θέλησε να γίνει ένας επώνυμος ακτιβιστής, ως "ανώνυμος στρατιώτης", έδωσε φως στα σκοτεινά κελιά, σχεδίασε τον ανθρώπινο πόνο, προκειμένου να μας φέρει πιο κοντά και αρνείται κάθε μορφή καταπίεσης. Για εσένα που "δεν έχεις όνομα" όμως έχεις ψυχή. Το ποίημα αυτό αφιερώνεται σε έναν αληθινό άνθρωπο, που αγαπούσα και αγαπώ, στον άνθρωπο χωρίς όνομα, στον "άνθρωπο"...
