Και εντελώς άξαφνα, Παραμονή Χριστουγέννων,μπήκε στο κελί ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο....
Ακούστηκε ο ήχος από τον σάκο που κρατούσε στο πάτωμα. Και ο ίσκιος του μεγάλωνε πάνω στον τοίχο. Μαυάρ μου λέει, ξέρεις ποιος είμαι; Δεν απάντησα, όμως ήξερα πως ήταν εκείνος που ο πατέρας μου,μου διηγούταν την ιστορία του στα παιδικά μου χρόνια. Αυτός,ο οποίος ξεκίνησε από την Καισάρεια της Μικράς Ασίας και μέσω της φιλανθρωπίας του έγινε ξακουστός και Μέγας.
Ήταν εκεί, καθόταν δίπλα μου,άκουγα την ανάσα του.
Μαυάρ μου ξαναψιθυρίζει και ένα δάκρυ κύλησε. Γύρισα και τον ρώτησα "πού έχεις το όπλο για να με λυτρώσεις;".
Τότε εκείνος έβαλε το χέρι στην καρδιά του. Ξημέρωσε, βράδυασε και εκείνος εκεί δίπλα μου: δεν εξαφανίζονται, όσοι δεν λησμονιούνται έλεγε...
Μία φλόγα άναψε και δύο χρόνια αργότερα γράφω την ιστορία αυτήν από μία γωνιά της Ευρώπης. Όμως, εκείνος ξέρω πως και απόψε το βράδυ θα προσπαθεί να λυτρώσει κάποιον άλλον δίνοντας σε ένα σκοτεινό κελί,την λάμψη ενός παιδικού φεγγαριού.
فجأة في عطلة الميلاد دخل في قفص السجن شخص خافيا وجهه . سُمع الصوت من الجعبة الذي كان يجرها. خيال الرجل يكبر على الحيط شيئا فشيئا .ميار! يقول لي هل عرفتي من أنا ؟
لم أجب أبداً ولكن عرفت أنه الرجل الذي كان والدي يسرد لي قصصه في سنوات طفولتي .
هو الذي بدأ من مدينة قيصرية التركية إلى آسيا الصغرى من خلال حب الناس!
صار مشهوراً وٓ عظيماً . كان هناك, جالساً بقربي , سمعت أنفاسهُ .ميار! بدأ يهمس من جديد ودمعة بدأت تذرُف .
عدتُ وسألته (أين سلاحك حتى تحررني؟) ذلك الوقت وضعت يدي على قلبه. أشرقٓتْ ,حل الظلام وهو بجانبي , لا يختفون الذين لا يُنْسٓوْن ,قال !
إِشتعل لهبٌ ! بعد سنتين أكتب هذه القصة من زاوية أوروبية .
أعلمُ تماماً أن هذا الشخص سوف يأتي ذات مساء حتى يحرر شخصاً يشبه حالتي معطياً لقفص سجنٍ لمعةُ قمرٍ صغير...
.jpg)
Ακούστηκε ο ήχος από τον σάκο που κρατούσε στο πάτωμα. Και ο ίσκιος του μεγάλωνε πάνω στον τοίχο. Μαυάρ μου λέει, ξέρεις ποιος είμαι; Δεν απάντησα, όμως ήξερα πως ήταν εκείνος που ο πατέρας μου,μου διηγούταν την ιστορία του στα παιδικά μου χρόνια. Αυτός,ο οποίος ξεκίνησε από την Καισάρεια της Μικράς Ασίας και μέσω της φιλανθρωπίας του έγινε ξακουστός και Μέγας.
Ήταν εκεί, καθόταν δίπλα μου,άκουγα την ανάσα του.
Μαυάρ μου ξαναψιθυρίζει και ένα δάκρυ κύλησε. Γύρισα και τον ρώτησα "πού έχεις το όπλο για να με λυτρώσεις;".
Τότε εκείνος έβαλε το χέρι στην καρδιά του. Ξημέρωσε, βράδυασε και εκείνος εκεί δίπλα μου: δεν εξαφανίζονται, όσοι δεν λησμονιούνται έλεγε...
Μία φλόγα άναψε και δύο χρόνια αργότερα γράφω την ιστορία αυτήν από μία γωνιά της Ευρώπης. Όμως, εκείνος ξέρω πως και απόψε το βράδυ θα προσπαθεί να λυτρώσει κάποιον άλλον δίνοντας σε ένα σκοτεινό κελί,την λάμψη ενός παιδικού φεγγαριού.
لم أجب أبداً ولكن عرفت أنه الرجل الذي كان والدي يسرد لي قصصه في سنوات طفولتي .
هو الذي بدأ من مدينة قيصرية التركية إلى آسيا الصغرى من خلال حب الناس!
صار مشهوراً وٓ عظيماً . كان هناك, جالساً بقربي , سمعت أنفاسهُ .ميار! بدأ يهمس من جديد ودمعة بدأت تذرُف .
عدتُ وسألته (أين سلاحك حتى تحررني؟) ذلك الوقت وضعت يدي على قلبه. أشرقٓتْ ,حل الظلام وهو بجانبي , لا يختفون الذين لا يُنْسٓوْن ,قال !
إِشتعل لهبٌ ! بعد سنتين أكتب هذه القصة من زاوية أوروبية .
أعلمُ تماماً أن هذا الشخص سوف يأتي ذات مساء حتى يحرر شخصاً يشبه حالتي معطياً لقفص سجنٍ لمعةُ قمرٍ صغير...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου